Dlaczego jeżdżę...

#zyciezperspektywyroweru







Mam jeszcze chwilę do wyjścia do szkoły na lekcje. Dzisiaj, mimo, że bardzo korci, muszę także zrobić sobie przerwę od kolarskich treningów ( organizm mam świetnie przygotowany wydolnościowo, ale muszą się także zregenerować mięśnie... tym bardziej, że jutro biorę udział w zawodach biegowych na 10 km). Dlatego postanowiłem nie marnować czasu i po ogarnięciu swojego mieszkania, małych porządkach siadłem przed komputerem i coś chcę napisać...

Temat na tego posta zrodził się jakiś czas temu. W jednym z komentarzy poproszono mnie o napisanie czegoś na temat początków mojej rowerowej przygody. Więc spróbuję sięgnąć pamięciom do tych odległych, wręcz prehistorycznych czasów... czyli do 2013 roku. A w sumie to jeszcze dalej, bo ta historia ma początek w roku 2009, z reszta posłuchacie sami...

Dawno, dawno temu, czyli w roku 2009, za siedmioma górami, za siedmioma lasami, czyli w Opolu żył sobie mały chłopiec o imieniu Pawełek, czyli ja. I ten oto chłopiec zapragnął pewnego razu zagrać z kolegami ze studiów w piłkę nożną. I tak sobie grali, grali i grali, aż Pawełek wylądował na izbie przyjęć szpitala wojewódzkiego w Opolu. I niestety ta bajka nie miała szczęśliwego zakończenia. Bo nasz służba zdrowia funkcjonuje jak funkcjonuje, i na rozwalone kolano naszego bohatera, lekarz powiedział, że trzeba się przyzwyczaić i z bólem żyć. I Pawełek sobie żył, bolało to bolało, trzeba zacisnąć zęby i iść dalej. I tak minęło kilka lat... Pawełek został księdzem, trafił na parafię do Raciborza, a noga bolała dalej. Aż doszedł do takiego stanu, że ciężko było chodzić...(było to kwiecień 2013 r.) I tutaj, moi mili, jak w każdej dobrej opowieści następuje zwrot akcji. Pojawia się dobra wróżka, a dokładniej dobra siostra zakonna. Pawełek dzięki s. Gabrieli spotkał się z s. Akwiliną, którą po powrocie z misji w Indonezji pomagała ludziom w różnego rodzaju chorobach wbijając im igły (akupunktura). I tak zaczęła wbijać te igły naszemu bohaterowi w chore kolano. Nawet miał ich po 30 wbitych. A oprócz tego Siostra zaprowadziła go do dobrej fizjoterapeutki Asi, którą swoimi masażami dopełniła dzieła. Jednak tak długie chodzenie z niesprawnym kolanem spowodowało, że w nodze nastąpił zanik mięśni. I p. Asia nakazała wzmocnić nogę, nie obciążając przy tym za bardzo kolana. Dała dwie możliwości: albo pływanie, albo rower. Wybór padł na rower. Pawełek pojechał do sklepu i kupił swój pierwszy rower. I powoli zaczął jeździć... 

W sumie tak wyglądał mój początek rowerowej przygody. Wszystko przez uraz, ale także dobrych ludzi, którzy bardzo pomogli... Później wszystko potoczyło się jak z górki. Zostałem przeniesiony do Kluczborka, rower zabrałem ze sobą i tam zacząłem jeździć. I gdy tak przeglądam te swoje pierwsze trasy na endomondo (używałem go prawie od samego początku, jest to program na komórce do mierzenia aktywności ruchowej) to się trochę pod nosem uśmiecham. Bo największym osiągnięciem na samym początku był przejazd nad kluczborski zalew, tam i z powrotem, czyli ponad 10 km... Ale właśnie tak zaczynałem. Bez kondycji, bez większej siły w nogach, mocno spocony i wyczerpany. Inaczej jednak się nie da. Na początku trzeba mocnego samozaparcia, by nie zrezygnować i iść dalej do przodu...

Tak te moje ciężkie początku powoli zamieniały się w przyjemność i coraz mocniejszą fascynację rowerem. Później było kupno roweru crossowego, a po kilku miesiąca pierwszej szosówki i zakochanie się w kolarstwie. Poznawanie coraz to nowych technik, sprzętu, treningów i wszystkiego, co z kolarstwem jest związane. I tak w skrócie wygląda ta moja rowerowa mania. I nie sądzę, że jest to koniec mojej przygody. Wręcz przeciwnie, wiem, że jestem dopiero na samym początku kolarskiej przygody, że to wszystko powoli się rozkręca... Bo jak jeszcze wiele przede mną kilometrów, jak wiele nowych tras do przejechania, jak wiele nowych miejsc do odwiedzenia to tylko jeden Pan Bóg wie. I mam nadzieję, że ma dla mnie wiele dobrych i ciekawych niespodzianek na moim rowerowym szlaku...

Drogi czytelniku, mam nadzieję, że za bardzo się nie znudziłeś czytając o tych moich rowerowych początkach. A może Cię to zachęci? Może ta moja historia stanie się dla Ciebie inspiracją, żeby wsiąść na swój rower i zacząć jeździć? Na początku na pewno będzie ciężko, może za bardzo będziesz zmęczony, ale gwarantuje Ci, jeśli tylko przetrzymasz te gorsze chwile, jeśli pokonasz własne słabości wtedy odkryjesz coś wspaniałego. Odkryjesz piękno i wolność. Piękno tych wszystkich miejsc, do których dotrzesz o własnych siłach. I wolność, jaką czuje ten, który pokonał samego siebie... Tego Ci życzę!

A to jedno z pierwszych zdjęć, jakie zrobiłem na rowerowych wycieczkach...


I to jest przykład tego piękna...

Mój pierwszy rower...








Komentarze

Popularne posty